Welkom bij het reisverslag 2010

USA2010-01 2010-02 2010-03 2010-04 2010-05 2010-06

Woensdag 11 augustus tot en met dinsdag 17 augustus

Woensdag 11 augustus


In de namiddag met Claudio de stoel met voetbank afgewerkt. Nadien ontspannen in het zwembad. Misschien wat te lang in het zwembad in de zon gedreven - heb wat hoofdpijn en last van mijn nek.

Na het avondeten nog even met Anne-Mie naar Home Depot om spullen voor het volgend (en mijn laatste) project (dit jaar in Amerika): lavabo met leidingwater aan de barbecue op het dek.

Op tijd gaan slapen, morgen normaal ride-along met Hamilton Emergency Medical Services, kort HEMS, (voorheen Whitfield EMS - WEMS).

Even naar buiten dus.

En dan terug wachten. Ondertussen zette Claudio me op een andere wagen: EMS24 met Randy en Tony.

Met Tony heb ik in het verleden al gereden, Jetty ook.

EMS24 moet een ander deel van Whitfield County coveren. Gelukkig stonden we dus veel op een parking, weg van de grote wegen, waar roken geen probleem was.

En daar kwam de tweede rit binnen: waarschijnlijk DOA (death on arrival). Daar naar toe. Toen wij aankwamen, kwamen ook de eerste politiewagens aan. De beheerder van het motel liet ons binnen. Inderdaad, deze man lag hier al enkele dagen ... Dat was duidelijk te merken aan de lijkvlekken. Intussen arriveerden nog politieagenten (in totaal 4 patrouillewagens), de brandweer, enkele detectives/rechercheurs, de crime scene unit, de coroner (lijkschouwer) (heel toffe vrouw), ... Er werden vele foto’s genomen door de crime-unit, de motelkamer werd volledig gescreend, ... CSI in de praktijk. Na anderhalf uur (ongeveer) mochten we het lijk in een bodybag doen en naar onder sleuren, om te transporteren naar de morgue (mortuarium).

Intussen aan een politieagent gevraagd naar de status van mijn ride-along van morgen - hij ging het checken.

Dit heeft niet veel met dit verhaal te maken: de moeder van Terry is opgenomen in Hamilton, haar been moet geamputeerd worden: een infectie aan een afgezette teen (slechte doorbloeding) heeft zich verspreid gehad. Ze werd enkele dagen geleden geopereerd.

Terug naar het verhaal. Op naar het mortuarium. In films worden de lijken opgeborgen in “laden” van een frigo. Niet echt dus. Hier stonden inox ‘bakken’ op brancardhoogte en op wieletjes. In zo eentje werd ons transport gelegd.

Op een tafeltje als je de ‘frigo’ binnengaat liggen geamputeerde lichaamsdelen, volledig verpakt en gelabeld.

Randy (emt, maar ook assistent coroner) leidde me dan nog even door de autopsy-room. Ik kreeg er de materialen te zien die ze gebruiken bij autopsie in het ziekenhuis: messen, zagen, ... en wat wij in België een takkenschaar noemen gebruiken ze hier om ribben te knippen. In Hamilton doen ze enkel een autopsie om een natuurlijk overlijden te verklaren.

Met onze overledene is er misschien een andere oorzaak. Deze overledene wordt daarom morgen nog eens met een ziekenwagen vervoerd. Naar Atlanta gaat zijn reis; naar het crime-lab voor een autopsie om zeker te zijn dat het wel/geen natuurlijke dood is.

Plots is er tumult aan de ziekenwageningang van de spoed. Een troep politieagenten en leden van de sheriff’s department brengen - met tegenzin van de patiënt - een dame geboeid binnen. Onder dwang sleuren de gezagsdragers haar aan handen en voeten naar binnen. En daar was de verantwoordelijke agent bij, voor de ride-along van morgen. Alles is in orde en ik moet er morgen om 15u30 zijn.

Terwijl we wachtten op een nieuwe rit deed Randy al heel wat papierwerk voor de coroner en deed Tony het papierwerk van deze rit.

Tegen 19u30 werden we teruggeroepen naar het hoofdstation; alle andere wagens waren bezig. Voor mij het moment om afscheid te nemen van Randy en Tony, hen te bedanken, ...

Claudio bracht me dan naar huis.




 

Vrijdag 13 augustus


De kinderen moesten al vroeg op. Het is vandaag de eerste officiële schooldag in Whitfield County. Nog even onwennig kennis maken met de andere leerlingen (voor zover er andere leerlingen bij zijn). Dan heeft Anne-Mie ze achter gelaten. In de namiddag - school was uit om 14u20 werden ze teruggehaald en gelijk bracht Anne-Mie mij naar Dalton Police.

Ik werd voor de ride-along toegewezen aan Officer Ryan Amos. Om 16 u verlieten we het politiekantoor en aan de eerste verkeerslichten, nog geen 50 m van de politie, iemand aan de kant gehaald omdat hij zijn veiligheidsriem niet droeg: ticket. Dan op naar een burenruzie: een vrouwtje (van 92, maar eigenlijk goed bij) klaagt dat de slingerplant van de buren in haar bomen zit, in takken die overhangen bij die buren. Daar een hele tijd binnen geweest, even naar de buren om te babbelen en dan terug. Waarschijnlijk is het ‘probleem’ opgelost.

Volgende oproep: lady needs assistence. Dame belt de politie omdat ze zit met een platte batterij ... Met een boosterpack haar verder geholpen en haar gevolgd tot bij een garage, waar ze de batterij en alternator ging laten nakijken.

Dan was het een tijdje wachten, rondrijden, kijken naar roodrijders of mensen zonder veiligheidsgordel, ...

Een nieuwe oproep: een oud vrouwtje had op het internet zachte zelfmoordmanieren opgezocht. Was vertrokken in het motel met een koffer. Meerdere wagens rondrijden om haar te vinden. Uiteindelijk vond een collega haar en die riep ons erbij (het was ‘onze’ oproep). EMS werd erbij gehaald. Zack was op de truck van EMS, samen met Adrian (een nieuwe). (Ik heb vorige jaren ems-ride-alongs gedaan met Zack.) Uiteindelijk moest ze een verklaring ondertekenen dat ze niet met de ziekenwagen mee wilde. De kern van de zaak was: haar kleindochter verbleef ‘tijdelijk’ in haar huis, terwijl zij daarom op motel ging - de kleindochter had 911 verwittigd over zelfmoordgedachten, om zelf langer te kunnen blijven in dat huis.

Dan weer cruisen.

Vervolgens gingen we assistentie verlenen bij een oproep ‘disturbance’ (ruzie op straat). Een losgekomen pitbull had het op enkele puppies gemunt, en daarna naar enkele kinderen gelopen - men voelde zich bedreigd. De vader had de kinderen tijdig in het huis, de puppies waren ongedeerd. Maar toen iets later de eigenaar met zijn pitbull aan de leiband terug naar zijn huis wandelde, ontstond er een woordenruzie waarbij niet zo leuke woorden werden gebruikt. Er wordt hier een rapport van gemaakt en de eigenaar van de pitbull zal goed moeten opletten dat zijn hond opgesloten blijft in zijn kooi.

Daarna weer eens een auto aan de kant gehaald: een nummerplaat die vervallen was en ooit op een andere wagen gezeten had kwam te voorschijn op een auto. (De agenten tikken tijdens het rijden regelmatig nummerplaten in op de laptop en zo krijgen ze info over de auto, of de ‘normale’ bestuurder gezocht wordt, vorige overtredingen, ...) Gevolgd: ticket en opvolging.

Tijd om iets te eten: het werd Chicken Filet.

Terug de baan op. Hij reed me naar een interventie aan de Providence Ministries. Er was iemand ‘bewusteloos’ gevonden, die bij interventie van de politie ‘lichtjes bijkwam en agressief werd. Er waren al enkele politieagenten bezig om het ‘plat’ te krijgen op de draagberrie van EMS. De twee ambulanciers en de EMS-supervisor hielpen mee. Hij had al handboeien om en nog waren ze ‘bijna’ te weinig om de woesteling vast te riemen. Na een tijdje was de kwestie onder controle en volgde een patrouillewagen de ziekenwagen naar het ziekenhuis.

Normaal had ik gepland op dit moment naar huis te gaan. Maar er was nog één zaak, waar de agent al enkele uren aan bezig was. Of ik die mee wilde doen? Waarom niet ... Om het verhaal makkelijk te maken enkele fictieve namen: Amy is gescheiden van Jeff. Amy heeft een relatie gehad met mijn begeleidende agent, Ryan. Jeff is opnieuw getrouwd met Mandy. Amy heeft een nieuw lief, Chris. Amy heeft twee kinderen uit het huwelijk met Jeff. Amy heeft nog contact met Jeff. Jeff betaalt zijn alimentatie steeds te laat. Daarom heeft Jeff al enkele warrants (opsporen en oppakken) gehad. Telkens betaald hij dan net op tijd en zo blijft hij uit de gevangenis.

Nu is er weer een warrant op Jeff. Jeff heeft niet betaald en ‘mag’ dus opgepakt worden en in de gevangenis worden gezet. Amy weet dat Mandy vandaag bevallen is van Jeff’s kind. Jeff is dus in het moederhuis. Amy vraagt aan de agent om Jeff te gaan oppakken (enkele uren nadat zijn vrouw is bevallen en hij daar blij bijzit). De agent overlegt met mij of dit niet te gemeen is. Ik vind van wel. De collega’s vinden het ook erg hard: een papa arresteren bij het geboortebed van zijn kind. Uitendelijk wordt toch beslist om die kerel te gaan arresteren. (Dit was de enige keer dat ik in de patrouillewagen moest blijven van officer Amos.)

Jeff wordt achterin geplaatst met handboeien om. Op naar de County Jail. Daar werd Jeff opnieuw gefouilleerd, de veters van de schoenen werden verwijderd, hij belandde in de cel. Achter enkele uren zou hij overgebracht worden naar de gevangenis van Murray County.

Terwijl ik aan de kant stond, komt er een andere gevangenisbewaarder. Hij begint tegen mij: ‘Come on buddy, your hands go on the bar, ...’ Ik antwoordde heel snel: ‘Excuse me, I’m a ride-along with that officer’. Gelukkig bevestigde officer Amos mijn bewering. Op de vraag, ‘don’t you want the full experience?’, antwoordde ik snel ‘no, sir, thank you!’.


Zaterdag 14 augustus


De dag van de barbecue. Velen waren uitgenodigd. Velen verontschuldigden zich. Marie-Anne en haar vriend konden niet omdat Marie-Anne in België is. Rusti en Karl zijn Seventh Day Adventists (zij mogen voor hun geloof van vrijdagavond tot zaterdagavond geen ‘feestjes’ of zo doen). Maurizio en zijn dochter zijn er niet omdat Maurizio moet werken. Randy G. en de kinderen lieten niets weten, ondanks meerdere telefoontjes. Izell en Monica zouden later komen omdat Izell moest werken - uiteindelijk zijn ze niet gekomen. De Wrights konden niet omwille van een ander (verjaardags)feestje. Dus deden we het onder ons en Kristina met de kinderen en Randy W. met Paula en de kinderen.

Het werd toch een gezellige barbecue, die tegen 22 u afgelopen was.


Zondag 15 augustus


Voorlaatste dag in Amerika. Vorige week al een koffer gepakt. Vandaag mijn tweede koffer zitten pakken. De grote koffer weegt 50 pond. De kleine (momenteel) 46 pond, maar er zitten nog wat kleren in de was en droogkast ... Morgen verder doen: de koffer verder opvullen, de rugzak gebruiken als extra pakruimte, de ‘nieuwe’ laptopbag voor de laptop en toebehoren.


Maandag 16 augustus


Het is intussen 12 uur. Alles is gepakt. Heb net ontbeten. We gaan binnen een kwartiertje vertrekken naar de luchthaven van Chattanooga; mijn eerste vlucht (naar Atlanta) vertrekt 14u10, maar ik moet er op tijd zijn om in te checken en om door security te gaan. In Atlanta zal ik even moeten wachten op mijn aansluitende vlucht. Aankomst voorzien in België, morgen rond 8u30.


Intussen nog maar een sigaretje bij Sojourners aan gate E8 - daar is een aparte rookruimte.

Heel raar als je in Atlanta, zo ver weg, in de lijn staat om in te stappen, als je plots een bekende tegenkomt. Daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden. (Hij was met de vrouw en de twee kinderen naar Californië en Las Vegas geweest.)


Dinsdag 17 augustus


Op het vliegtuig kregen we 3 films te zien: The Bounty Hunter (komische actiekomedie, de moeite waard), The Ghost Writer (geen aanrader, heb geprobeerd te slapen) en Whip It (viel mee, eerder een tienerfilm).

Ik arriveerde iets voor 9 in Zaventem. Pa en Jetty waren er al om me op te vangen.

Het eerste bezoek in België was het Bakhoes. Na 6 weken Bud Light of Miller Light was het tijd voor Carlsberg.

Dan naar mijn ‘nieuwe’ appartement. Pa en Jetty hebben heel goed hun best gedaan. Terwijl ik in Amerika op vakantie was en instructies via mail en telefoon doorgaf, hebben zij dat uitgevoerd: alles laten doen of zelf gedaan: stroom aanpassen, loodgieter, telefoon, internet, schilderen, kasten in elkaar zetten, meubels ontvangen, .... Mijn bed was zelfs gemaakt en alle verhuisdozen stonden klaar om uitgepakt te worden. (Bedankt aan pa en Jetty en de andere helpers voor deze make-over.)


Ik sluit mijn fantastische vakantie af met intrekken in mijn nieuwe woning, wat kan je nog meer wensen?

We waren op tijd in Chattanooga. De koffers waren te zwaar (52 pound - 2 teveel en 51 pound - 1 teveel). Dat was geen probleem. Oei, ik was mijn ‘groene kaart’ - visum kwijt. Of ik mocht vertrekken?... De bediende telefoneerde en kreeg te horen dat het geen probleem zou zijn, aangezien alles elektronisch wordt geregeld. Dan was de vlucht ‘delayed’. Intussen wachten en kijken hoe het vliegtuig geladen wordt ... En ja hoor, mijn koffers waren er bij!

In plaats van te vertrekken om 14u10, vertrok de lijnvlucht pas om 15u. Maar in plaats van een uur te vliegen deden we de trip in 25 minuten. Op naar Sojourners (aan gate D5) om te roken en iets te drinken. Dan naar de gate voor de vlucht naar België. En de vlucht was ... delayed. In plaats van 17u40 vertrokken we om 18u40.

2010-05 USA2011-1 2010-04

Donderdag 12 augustus


Rond 9 uur vertrokken naar de Varnell-substation van HEMS. Claudio was daar in tijdelijke vervanging van een paramedic. Met hem en zijn collega de eerste rit gedaan: een vermoedelijke heupfractuur.

Dan naar het hoofdstation. Wachten op een volgende rit.

Op de radio kwam intussen binnen dat Lifeforce er aan kwam om een transport te doen van Hamilton naar Erlanger.