Het vervolg op de Amerika-reizen

(In 2012 weer eens met Jetty)

Dinsdag 31 juli

Anne-Mie heeft gewerkt vannacht. Claudio moest vandaag werken.

Tijd om te scrapbook-en (Jetty) en fotootjes te verwerken (Marc).

In de namiddag ging Elena naar ballet, en gingen wij (Anne-Mie, Jetty, Emilie en ik naar de winkel (alweer).

Om 4 uur had Elena afspraak bij de tandarts, om haar laatste ‘melktand’ te laten trekken. Eens terug van de tandarts was Emilie een beetje jaloers, want zij had ook nog maar één melktand. Die werd dan professioneel verwijderd door Anne-Mie: de meisjes hebben beiden hun laatste melktand verloren op dinsdag 31 juli. Laat nu die wijsheidstanden maar komen ...

‘s Avonds gingen we nog eten in het Japans restaurant, en nadien keken de meesten naar de film ‘War Horse’.

Woensdag 1 augustus

Vandaag bezochten we de Jack Daniel’s distillery in Lynchburg, TN.

Op terugweg spraken we af met Rusti en Carl om samen te gaan eten bij Red Robin in Chattanooga.

Op terugweg was er weer storm. Thuis was gelukkig alles nog in orde.

Donderdag 2 augustus

Nog een zware dag gehad: World Largest Yardsale van 10 tot 15 uur en daarna naar Atlanta om naar de Braves te kijken, die moesten spelen tegen Miami.

Als je voor de eerste keer naar dat station gaat, krijg je een leuk aandenken!

Vrijdag 3 augustus

De laatste koffer gepakt en nog even de uren gecheckt op internet. Kwam er een mailtje binnen dat de vlucht van Chattanooga naar Atlanta vertraging had. Rustig aan gedaan, Elena gaan afzetten in Cohutta en dan richting Chattanooga, om te beginnen aan onze terugvluchten naar België.

In Chattanooga bleek dat de vertraging nog opliep. Het was bang afwachten en twijfels over het halen onze aansluitende vlucht  begonnen. Om 16 u vertrokken we eindelijk naar Atlanta (met 1u30 vertraging).

In Atlanta stapten we goed door. We haalden onze vlucht nipt. Marie-Anne en Dennis zaten in first class. Ook zij hadden gevreesd dat wij onze vlucht niet zouden halen.

Mooi op tijd begon het vliegtuig te taxiën naar de startbaan. Wordt plots omgeroepen dat er een probleem is met de oliedruk: de transmitter doet raar. Een ploeg komt inspecteren. We moeten terug naar een gate om de transmitter te vervangen. Hopelijk zou dat werken, anders moest een ander vliegtuig gezocht worden.

Proefdraaien en ok. We konden vertrekken (met 3 uur vertraging)! De piloot zou zijn best doen om zoveel mogelijk tijd in te halen!

Ik dronk enkele wijntjes en een dubbele whisky als degustief. Toen ik wilde bijbestellen kreeg ik niets meer! De crew vond dat ik al meer dan genoeg gedronken had!

Zaterdag 4 augustus

De piloot had woord gehouden. Hij had ruim een uur ingehaald op de normale vluchttijd van 8u21min. We kwamen dus rond kwart voor 11 aan in plaats van 8u30. Dan maar onze koffers ophalen.

Het duurde een tijd, maar eindelijk zagen we onze koffers komen. De oranje koffer van Jetty was er en de grote zwarte van mij, ... Maar de kleine zwarte verscheen niet. Nog een tijd afgewacht en dan maar naar de balie van flightcare. De ontbrekende koffer stond blijkbaar nog in Atlanta. Ze gingen bellen als de koffer in Brussel was en dan afspraken maken over het brengen van de koffer.

Josefien, Paul en pa wachtten intussen op ons in de aankomsthal. We belden ze om ze gerust te stellen. Alle papierwerk in orde gemaakt en dan naar onze familie.

We reden recht naar het Bakhoes om iets te gaan drinken en dan naar mijn thuis om de twee koffers leeg te maken (de koffers hadden elk deels Jetty’s en mijn spullen.

Zondag 5 augustus

Ik wilde uitslapen om te bekomen van de vluchten. Om 20 voor 10 ging de telefoon: de koffer was in Brussel en zou in de namiddag bij mij aan huis gebracht worden.

Rond kwart voor 3 opnieuw telefoon. In gebrekkig Nederlands: ‘Ik sta aan uw huis’. Hij zei niets van een koffer, maar ik wist het wel; dit was het langverwachte telefoontje. Gauw naar huis (we zaten bij Perry en Kim).

Ik moest aftekenen voor ontvangst en dan konden Jetty en ik de laatste koffer uitpakken.

Na dit bezoek gingen we het dorpje in: Lynchburg. Veel was er niet veranderd sinds mijn laatste bezoek. Wel was er een klein museum bijgekomen, waar ooit Jesse James nog opgesloten gezeten heeft.

Tenslotte nog wat winkeltjes kijken en dammen tegen een lokale bewoner.

Het regende een beetje, maar voor ons geen probleem, we zaten onder een afdak. Toen het te hard regende werd het spel stilgelegd en een troepje volk kwam even het grind afdekken.

De werdstrijd werd hernomen en het resultaat mocht er zijn!