Hier kan je een reisverslag lezen over mijn verblijf in de USA in 2000.

Ik verbleef hier van 5 juli 2000 tot 20 augustus 2000.

Zaterdag 5 augustus 2000

Op het domein - waar George voor verantwoordelijk is - het Boyscoutscamp van noord-oost Georgia - gingen Claudio en ik vandaag vissen. Eerst probeerde ik met mais - wat vlot ging, daarna met kippenlever - wat nog beter ging. Claudio ving de grootste, de kleinste en de meeste vissen. Ik had toch ook nog een tiental katvissen gevangen. Naast al de katvissen die we vingen heeft Claudio ook nog een schildpad gevangen. We hadden ook voorzien om te gaan zwemmen, maar dat is door tijdsgebrek niet doorgegaan. Toen we thuiskwamen had Annemie croque monsieur voor ons gemaakt.

Zondag 6 augustus 2000

We stonden weer al eens laat op (ongeveer half 12). Het was al warm buiten (30 graden). Omdat het te warm was buiten, besloten we maar om die wand van de toekomstige logeerkamer af te werken (dat moet toch gebeuren als ik hier ben, want zonder mij krijgt Claudio dat niet klaar; zegt hij). Dus maar aan die wand gewerkt. Om 5 uur in de namiddag (buiten nog 36 graden), zijn we in het zwembadje gaan ravotten, en wat in de zon gaan liggen. Rond 6 gingen we ons klaarmaken en vertrokken we naar mijn favoriete restaurantje: Evergreen.

Maandag 7 augustus 2000

Weeral veel te warm om iets te doen buiten. De temperatuur liep al vlug op (om 5 uur in de namiddag was het zelfs 40 graden). Gewoonweg te warm! Eerst maar wat gepruld op de computer (samen met Annemie), en daarna naar de bank, de post en de politie. Bij de politie ben ik een aanvraag gaan doen voor een ride-along. Even een papier invullen en zij gaan nakijken of ik een crimineel verleden heb. In principe verwachten we morgen (overmorgen te laatste) een telefoontje van de politie en dan zou ik misschien op vrijdag (of volgende week ergens) een shift kunnen meerijden (van 3 tot 11 namiddag-avond). Ik ben benieuwd wat dat gaat geven.

Verder zijn we naar Kristina gegaan om verder de film The Matrix af te kijken op grootscherm-TV en surround geluidsinstallatie. We keken ook nog naar de film Austin Powers. Intussen was het al bijna 7 uur geworden en hebben we maar eten uitgehaald bij Burgerking. Weer een dag die veel te vlug omging.

Dinsdag 8 augustus 2000

Het blijft hier heet. Vanmiddag ben ik met Claudio even gaan winkelen, daarna heb ik wat in het zwembadje gelegen en geprobeerd om een bruinere tint te krijgen. 's Avonds hebben we met tint-folie enkele ruiten van de passport getint.

Niet veel gedaan dus vandaag, maar ja, morgen is nog een dag.

Woensdag 9 augustus 2000

Met het weer verandert er niets. Vandaag weeral tegen de 40 graden. Jammer genoeg was er wel heel wat bewolking, zodat ik eigenlijk niets heb gedaan buiten.

Claudio was werken en Annemie net terug van het werk. In de voormiddag heb ik maar wat op de computer zitten prullen. In de vroege namiddag keek ik naar de film Independence Day (op video) en daarna ben ik met Annemie even naar de liquer-store geweest voor drank en naar K-Mart voor enkele huishoudelijke aankopen.

Ik heb ook nog niets gehoord van de Dalton-police-department betreffende mijn ride-along. Even afwachten nog; als ze morgen nog niets hebben laten weten, dan bellen we zelf terug voor meer informatie.

Donderdag 10 augustus 2000

Niet te doen buiten, het blijft heet. Gelukkig ben ik laat opgestaan en is de dag al voor een stuk om. Na ons eten hebben we even in de tuin gewerkt: terwijl Claudio het gras maaide, heeft Annemie geoogst in de groententuin en ik heb wat rondgehangen. Na de middag hebben Claudio en ik materiaal gehaald in Home-depot opdat we zouden kunnen beginnen aan die andere wand van de logeerkamer. En dat hebben we ook gedaan: het meeste meetwerk is achter de rug en we hebben ook al een paneel kunnen plaatsen. Ik moet zeggen: netjes.

De politie heeft ook gebeld. Morgen moet ik om 3 uur namiddag op het bureel zijn voor de ride-along. Omdat er vele agenten in training zullen zijn, is het heel goed mogelijk dat ik regelmatig moet wisselen van "partner"; ik mag namelijk niet achterin zitten. (Normaal rijdt men hier alleen, hooguit per twee; achterin is eigenlijk een cel. Afhankelijk van welke officier een stagair moet meenemen, zal ik moeten wisselen van officier.) Ik ben reuze benieuwd wat dat morgen gaat geven. Ik hoop dat er foto's mogen gemaakt worden; dan kan ik morgen deze pagina weer eens wat opfleuren met foto's. (Ik ben niet zeker dat ik deze pagina morgen al kan updaten, aangezien mijn shift met de politie tot 11 uur 's avonds zal duren.)

Verder kreeg Claudio ook een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje voor volgende zaterdag. Annemie, Elena en ik moeten ook mee. Het is een verjaardagsfeest voor een kleine die 1 jaar wordt en men zou dit feest in Amerikaanse traditie houden. Uitkijken dus voor mijn verslag van zaterdag.

Vrijdag 11 augustus 2000

Om kwart voor drie was ik er: in Dalton Police Department.

Even gaan aanmelden en iets later kwam een officier me welkom heten. Hij vertelde kort wat er ging gebeuren en dat ik nog even moest wachten op de agent die me zou meenemen voor de ride-along.

Rond kwart na drie kwam agent Chad Mullinax. Hij zou me rondrijden. Zijn sector was sector 2 (oost-Dalton). Hij vertelde me dat deze sector nogal bekend stond voor drug-trafiek. Chad Mullinax (badgenummer 181) rijdt altijd met voertuig nummer 63.

Hop de auto in. Ik was nogal benieuwd wat ik zou gaan meebeleven. Het duurde nog een tiental minuten eer we werkelijk weg waren, want Chad moest eerst zijn "eigen" wapens overladen uit zijn prive-truck in de patrol-car. Op mijn vraag of er foto's mochten gemaakt worden antwoordde Chad negatief (hij zou dan teveel vragen moeten beantwoorden in de aard van "waarom maakt die een foto van mij? wat is jullie plan? ...") Ik zou na de shift wel foto's kunnen maken (maar dat heb ik niet gedaan).

Op weg naar de sector zette de agent voor de eerste keer zijn lampen en sirene op. Hij haalde 4 wagens aan de kant. "Midlane-violation", maar alle chauffeurs mochten na een verbale waarschuwing doorrijden.

Eenmaal in de sector aangekomen reden we wat rond en liet Chad me zien waar er drugs gedeald werd en welke plaatsen "gevaarlijk" bestempeld worden. Hij zegt me ook wat ik moet doen, ingeval hij betrokken raakt in een gevecht: de radio pakken en doorgeven aan dispatching: 181 gets his ass kicked!

Iets later deed hij een U-turn om iemand aan de kant te halen. Het voertuig had donkere covers over de lampen (wat in Georgia verboden is). Het juffouwtje dat reed had de keuze: nu de covers verwijderen en een schriftelijke waarschuwing krijgen of een ticket krijgen. Haar keuze was snel gemaakt. Terwijl Chad de waarschuwing schreef merkte hij dat het rijbewijs enkele dagen geleden vervallen was. Dus schreef hij nog maar een schriftelijke waarschuwing.

Terwijl we weer wat aan het patrouilleren waren lichtte de agent me verder in over de taken die hij had, wat hij zoal moest doen, hoe het eraan toegaat in de drug-zone, ... Tussendoor was hij aan het chatten met een collega in een ander voertuig (elke patrolcar is uitgerust met een laptop, in de laptop zitten onder andere files met alle codes die gebruikt worden bij radio-communicatie, een bestand met alle mogelijke overtredingen en de waarde van de boete die erbij hoort, ... maar ook een communicatiesysteem dat toelaat algemene berichten te sturen naar iedere patrolunit die op de baan is of persoonlijkere berichten te sturen naar individuele patrolunits).

Plots was er een oproep 10-126 (open door). Een collega had bij zijn patrouille gemerkt dat er aan de deur van een huis iets vernield was. Chad riep zijn collega op van te wachten, hij kwam assisteren. Daar aangekomen werd de camera aangezet (in elk voertuig is een camera voorzien die video-opnames maakt van het gebeuren voor de wagen en via een microfoon op de vest van de agent worden er audio-opnamen gemaakt) (via die microfoon kan ik alle gesprekken buiten de auto volgen). De agenten gingen controleren wat er aan de hand was, maar blijkbaar konden ze geen inbraak vaststellen.

Telkens keerden wij terug naar sector 2. Telkens reden we rond in de drugbuurt. De aanwezigheid van politievoertuigen in deze buurt houdt de dealers van de straat. Op verschillende plaatsen hingen er zelfs bordje "no loitering" (geen samenscholingen). Chad opende dan (meestal) het venster aan mijn kant en gaf telkens verbale verwittigingen. Inderdaad, na enkele keren rondrijden zag je dat het aantal personen op straat minderde. (Maar als we even weg waren geweest naar een andere oproep of voor assistentie en we keerden terug, dan kon Chad weer opnieuw beginnen met het "in-de-huizen-drijven" of "van-de-straat-af-halen".

Iemand had 911 gebeld voor enkele kinderen die op "zijn" grond enkele katten kwamen plagen. Wij naar die mijnheer toe. Even een babbel met die man, en dan naar de buren. De agent vertelde wat er aan de hand was, gaf de kinderen een verbale verwittiging, bedankte zich bij de moeder, en zo was deze zaak ook weer opgelost.

Regelmatig haalde de agent voertuigen aan de kant. Elke keer gebeurde dit door gebruik van de lichten en sirene (en een Amerikaanse politiewagen heeft VEEL flikkerlichten: witte strobes, oranje en blauwe flikkerlichten aan alle kanten van het voertuig, ...) (en elke keer als die lichten opgaan start automatisch de camera met opname - zodat er steeds bewijzen zijn, ook bij vluchtmisdrijf enz.). Verschillende keren deed hij dit omdat de voertuigen "ons" de pas afsneden (niet echt goed keken voor ze opreden op de weg). Alvorens uit te stappen liet de agent eerst de nummerplaat controleren, zodat hij iets zekerder wist hoe veilig de actie zou zijn. Telkens bleef het bij verbale waarschuwingen. Regelmatig vertrok Chad - met snelheid - ergens naartoe. Telkens had Chad iets gehoord op de radio en vertrok hij ter ondersteuning. Meestal waren de problemen ter plaatse dan al opgelost (maar ik vond het tof dat hij die inspanningen deed om mij zoveel mogelijk te laten meemaken).

Op weg naar sector 2 en plots rijdt Chad op naar een parking waar een ander politievoertuig stond. Deze was aan het babbelen met enkele personen in een hypermoderne Honda. Blijkt dat die gasten van de drugbrigade zijn. Zij willen een arrestatie gaan doen (ze hebben het arrestatiebevel bij, maar voor een arrestatie moeten zij ondersteuning hebben van de politie. Wauw, ik mag mee naar de arrestatie. Eerst drugbrigade, dan de sergeant en dan wij. Zoals in filmstijl rijden we op bij dat huis. Drugbrigade en alle agenten uit de auto's. Beleefd kloppen (maar wel hard) op de voordeur. De vrouw komt opendoen (en ziet al wat aan de hand is), gaat haar man halen en zonder twijfelen klikken de handboeien. Agenten en drugbrigade doen een vlugge huiszoeking en vinden een enveloppe met geld, VEEL geld. (stapeltje van 3 cm dik - omgerekend ongeveer 700 000 frank). De agenten tellen het geld op de auto van de verdachte en gelijk vergelijken ze het met copies van geld dat zij hebben laten infiltreren bij hem (iets meer bewijzen hebben ....). Geen vijf minuten na de arrestatie komt een takelwagen om de verdachte zijn voertuig op te halen (er waren bewijzen op video van de verdachte die drugs verkoopt vanuit zijn wagen), want een voertuig dat gebruikt wordt bij een drugmisdrijf wordt geconfisceerd door de politie (en wordt eigendom van de politie). De wagen werd opgeladen. De sergeant vertrok. Nog even gewacht of drugbrigade klaar was en toen mocht de verdachte achter mij gaan zitten, in de "kooi". Even de verdachte wegbrengen naar ...

de gevangenis. (Elke redelijke stad heeft haar eigen gevangenis.) Wat me nog opviel bij de arrestatie was het feit dat de buren dit blijkbaar doodgewoon vonden; de rechterbuur was een venster aan het repareren en hij heeft geen seconde opgehouden om te kijken wat er gebeurde. De overburen bleven rustig zitten op de veranda, ... OK, waarschijnlijk gebeurt zo'n arrestatie hier in die buurt wel meer, maar toch ...

Nu werd het eindelijk tijd om iets te gaan eten. In American style op naar Mc Donalds. Bijna aangekomen reed er een truck met doorzichtige achterlichten. Dat is ook verboden in Georgia. Maar omdat we gingen eten liet Chad deze truck gewoon doorrijden. In de Mc Donalds ontmoette ik twee collega's van Chad, Chads vrouw en kinderen. Het was leuk om te babbelen met de andere collega's en Chads vrouw.

Na het eten terug naar sector 2. Opnieuw begonnen met het van de straat af drijven. Tussendoor kregen we een oproep. Wij daar naar toe. We moesten uitkijken naar een bruine auto met gebroken voorruit. Niet gevonden op de plaats waar men ons naar toe stuurde. Een vrouw doet teken om ons te laten stoppen. Zij had de oproep gedaan. Haar dochter had haar kleindochter meegenomen en een vriendin en dezen wilden crack gaan kopen (haar dochter was verslaafd). De vrouw wilde dat de politie haar verantwoordelijkheid naar de (klein)dochter kon duidelijk maken. Dus terug naar sector 2, maar we hebben die auto niet gevonden.

Intussen was het al wat later geworden (ongeveer 8 uur 's avonds). Aangezien sector 2 nogal gevaarlijk is bleef een collega bijna constant in de buurt. Ik denk dat het bericht duidelijk was voor de dealers. Twee politievoertuigen die rond de blok rijden en haast elke minuut passeren aan het "voornaamste" dealerpunt.

We worden opgeroepen voor een disturbance (ongeregeldheid). We komen aan op de plaats en blijkt dat er net gevochten is geweest tussen enkele dronken mannen. Het gevecht was al afgelopen en de heren waren al verdwenen.

Nog maar eens een oproep. Een verdacht voertuig wordt gesignaleerd in een nieuwe wijk van Dalton. Deze nieuwe wijk ligt in geen enkele sector, en toch heeft enkel Dalton Police hier bevoegdheid. Bijna 5 minuten duurde de rit naar deze nieuwe wijk. Met gedoofde lichten reden we rond, uitkijkend naar het gesignaleerde voertuig. Maar dit was blijkbaar al verdwenen. Dus met snelheid terug naar sector 2.

Sector 2 is (voornamelijk) een "zwarten"-wijk. Elke blanke die hier komt is verdacht (want wat komt een blanke in deze gevaarlijke negerbuurt doen? Ja, crack kopen). Zo is er plots een voertuig, oud en versleten, met enkele blanken. Chad begint een "stille" onopvallende achtervolging (om te kijken wat hun doel is). Na enkele minuten hebben ze ons door en beginnen ze erg op te letten op de verkeersregels. Nu heeft Chad geen enkele reden meer om ze te stoppen. We blijven wel achtervolgen, maar als ze op een gegeven moment een oprit oprijden is het spel gespeeld, en kunnen we terugkeren naar sector 2.

Weeral een oproep. Een vrouw werd door haar dronken lief geslagen. We komen aan. Chad meldt mij dat deze blanke vrouw en haar vriend gekend zijn bij de politie en in het drugmilieu; dit is de zoveelste keer dat ze dezelfde problemen heeft. De twee patrouillevoertuigen verkennen voor haar het huis en haar auto, maar haar lief is weg. De vrouw kan in haar "van" stappen en vertrekken.

Terug in sector 2, verlaat een moderne, dure wagen (met blanken) de drugwijk. Chad kan hem doen stoppen omdat hij een kruispunt niet reglementair oversteekt. Dadelijk is de andere collega erbij als backup. Na controle blijkt dat de chauffeur 2 rijbewijzen heeft, beide met een oud adres. Een rijbewijs is een voorlopig (dat nog geldig is) en het andere is het volwaardige rijbewijs (pas afgeleverd). Hier kan de agent niets tegen doen. De adreswijziging doorgeven moet de gast wel nog, maar hiervoor geeft hij een verbale verwittiging. De andere inzittende wordt ook gecontroleerd op ID. Na wat gebabbel over het al dan niet hebben van drugs laat Chad de gasten gaan. Wij rijden wel achter ze aan. Ze rijden terug de drugwijk in. Er is echter niets om ze te doen stoppen.

De collega die in de buurt is roept ons op. Wij gaan er naar toe. De collega heeft die vriend van die vrouw (die geslagen werd) gevonden. Hij heeft al heel wat gedronken. Hij vertelde ook aan de collega dat hij een schermutseling had met een andere dronken man. (Dat was die oproep waar we te laat aankwamen en de dronken mannen al verdwenen waren.) De agenten laten hem gaan met een verbale verwittiging (aangezien er geen echte aanklachten zijn).

De shift zit er bijna op. Nog een keer laat Chad enkele blanken stoppen. Het zijn 3 jonge dames die een verjaardag vieren. Chad verwittigt ze dat in deze buurt rijden gevaarlijk is, zeker met een open dak. "Als iemand crack binnengooit en een agent vindt crack, dan is dit voor de chauffeur een aanklacht van possession of drugs." Ook zij komen er met een verbale verwittiging vanaf.

Nog enkele keren rijden we rondjes rond het grootste dealerpunt. Plots stoppen Chad en zijn collega's; zij gaan binnen. Voor mijn veiligheid heeft Chad de vensters omhoog gedaan en de deuren gesloten. Na een vijftal minuten keren de agenten terug. De aanwezigheid van de politie laat een indruk na bij de dealers. Er is plots een pak minder volk in de buurt.

Om 10 uur keren we richting Police Department. Chad moet nog wat administratie afwerken. Aangezien Chad steeds in oost-Dalton woont-werkt-leeft komt hij niet zo vaak in west-Dalton. Het was dan ook raar dat ik, als toerist, een plaatselijk agent de weg naar Sioux Trail moest aangeven, maar ja. Hij zette me af ten huize Claudio.

Het was een toffe ervaring, meerijden met politie. Het geeft een heel andere kijk op de zaken, het leert je uitkijken voor gevaren, ... Het is een goede manier om het imago van "strenge" "geslepen" "harde" agenten bij te schaven tot het eigenlijke doel van de politie:

TO PROTECT AND SERVE

(OM TE BESCHERMEN EN TE DIENEN)

Bedankt aan Dalton Police Department - Patrol Section - in het algemeen en persoonlijk gaat mijn dank zeker uit naar officer 181, Chad Mullinax, voor zijn inzet en toegewijdheid.

Zaterdag 12 augustus 2000

Even naar Kroger geweest. Enkele kleine huishoudelijke zaken gaan halen. En alweer een speciale Amerikaanse gewoonte bijgeleerd. Ze kennen hier wel het systeem van snelkassa's (niet meer dan x-aantal goederen), maar als je nog sneller buiten wil zijn ga je toch gewoon via de self-kassa. Je rijdt je karretje tot aan de kassa, je scant zelf, je stopt zelf de goederen in plastic zakjes, het bedrag dat je moet betalen komt op het scherm en je betaalt zelf door geld in de automaat te steken of je haalt je kredietkaart door het apparaat en tikt de code in. Per twee "zelf-kassa" is er 1 personeelslid dat vanuit haar zitje kijkt of je wel alles scant, en je helpt als je problemen mocht hebben.

Namiddag zijn we dan naar het verjaardagsfeestje van Savanna, die een jaar oud werd. Dit feestje werd gehouden in een - noem het - ontmoetingshuis van de gemeente. Wat ook zo leuk is aan Amerika is de overdreven vaderlandsliefde. Alle gebouwen van de stad, van bedrijven en van vele inwoners hebben een vlag buiten. Deze foto is zo goed gelukt dat ik deze er maar bijzette op deze pagina. Deze vlag)gen stond(en) voor het Rossville Civic Center.

In het zaaltje stond alles al klaar voor het feestje, waarvoor we uitgenodigd waren van 3 tot 5. Een popcorn-machien mocht natuurlijk niet ontbreken. We kregen direkt softdrinks aangeboden, popcorn en cotton candy (suikerspin). Rond kwart voor 4 werd de koek "aangesneden". Naar Amerikaanse gewoonte krijgt de een-jarige zijn eigen stuk, en normaal hoort de eenjarige dan de taart te "splaschen" op zijn/haar bord. Savanna was blijkbaar al iets te goed opgevoed, want zij "at" heel beleefd voor haar leeftijd. (Normaal hangen de kinderen onder de koek.) Iedereen een stukje taart of een ijsje en dan was het tijd om pakjes uit te pakken. Wij bleven tot bijna de laatsten en vertrokken rond 5 uur richting Dalton.

Omdat Annemie moest gaan werken haalden we vlug iets uit bij Wendy's: Mozarella chicken parmesan combo meal: softdrink, frietjes en een hamburger (broodje, kipfilet in krokant korstje, enkele schijfjes mozarella, sla, tomaat en parmesan dressing). Een heerlijke nieuwe maaltijd van Wendy's.

's Avonds hebben we nog enkele andere ruiten van de Passport getint met folie.