Verslag 2003

Week van 19 tot 25 juli 2003

Zaterdag 19 juli

 Gisteren was het laat geworden. Ben vandaag pas opgestaan na 12. Mijn belangrijkste werk was het bijwerken van het dagboek. Ik was achter van dinsdag. Dat bijwerken heeft enkele uurtjes geduurd: foto’s selecteren, grootte aanpassen, thumbs maken, verslag schrijven, hyperlinks maken, uploaden, …

Rond een uur of 4 zijn Anne-Mie, de kids en ik dan maar gaan rondrijden en (ja alweer) winkelen. We deden wel geen gewone winkeltjes aan. We begonnen bij een ‘trift-store’. Anne-Mie maakte er een donatie van kleren die zij niet meer nodig had. (Een trift-store verkoopt gekregen materiaal, de armere mensen kunnen hier dan goedkoop winkelen (meubels, kleren, keukenmateriaal, …) en krijgen er ook een tas soep en wat brood, …) Ook wij vonden hier nog enkele leuke dingen. We hebben dus twee keer gesteund: de donatie en de aankoop.

Daarna nog even naar het winkelcentrum (Tanger Outlets), waar er heel wat solden waren. En tussendoor gaan eten in Steak’n Shake.

Het was laat toen we thuis kwamen.

Zondag 20 juli

Een zondag zoals een zondag hoort te zijn: lui lekker niets doen, tv kijken, …

Vandaag gingen Claudio en Anne-Mie ook hun huwelijksverjaardag (die eigenlijk gisteren was) vieren. Nadat de kinderen in bed lagen (rond 10 uur pm) gingen zij onder hun tweetjes enkele uren weg en nonke Marc mocht babysitten.

Maandag 21 juli

Voor een keer eens vroeg opstaan: kwart na 9. Waarom? We gaan naar:

Om 11 uur vertrekken we uiteindelijk en we moeten er zijn om 12. Het traject is langer dan verwacht. Intussen is het twaalf en we zijn er nog niet. Hopelijk komen we op tijd.

Tien na 12 zijn we er. “Ooh, you made it”, kregen we te horen.

Net op tijd dus voor onze briefing en veiligheidsinstructies, basistechnieken enz. En dan de bus in.

Nog enkele instructies en we zitten op de Ocoee. We raften.

Claudio en ik zitten achteraan in het raft, met de witte helmen.

Tof. Onze eerste stroomversnellingen halen we net. Onze gids, Greg, niet goed gezind omdat we in de boot niet samenwerkten. Nog maar eens een preek. Vanaf dan ging het beter. Terwijl andere boten regelmatig passagiers verliezen houden wij nu goed stand.

Bij elke waterval of stroomversnelling vertelt onze gids er de naam van, en de categorie. Bij het raften mag men “openbaar” gaan tot categorie 5; categorie 6 is de hoogste en is enkel toegelaten voor “professionelen” of “sporters in die tak”. Bij onze afdaling hadden we regelmatig watervallen en stroomversnellingen van categorie 4. In enkele van deze zwaardere verloren we de helft van onze bemanning. Claudio en ik zijn er niet uitgevallen; Claudio omdat hij toevallig geklemd raakte in de boot en ik omdat ik me met alle macht vasthield. Ik heb mezelf wel een keer met de peddel tegen mijn hoofd geslagen (een licht blauw oog is daar een gevolg van).

Het was tof. We zaten ongeveer 3 uur op het water. Tussendoor waren er ‘pauzes’ voorzien. Tijdens 1 van die pauzes keerden de gidsen 1 raft om en bonden dit vast aan een klif. Nu hadden we een super waterglijbaan. Er waren verschillende plaatsen waar we gewoon konden zwemmen in de Ocoee. Een andere rustplaats hielden we bij een creek, die daar de Ocoee inging. Daar konden we van de natuur genieten en een slang bewonderen die op enkele stenen lag ‘te zonnen’.

De Ocoee is een van de meest populaire raftingrivieren in Amerika. Wij deden de 5 mijl die op deze tekening staan. Bijna continu is er ‘white water’. Meer dan 20 stroomversnellingen en watervallen van klasse 3 en 4. We startten met klasse 4 – Grumpy – die ons bijna verkeerd afging en eindigden met klasse 4 Hell’s Hole. De klasse 3 waarbij we de helft passagiers verloren was Hollywood Hole – de gids maakte van deze normale klasse 3 met opzet een klasse 4 door speciale technieken toe te passen.

Andere klasse 4 die we tegenkwamen – en zeker de moeite waren – Broken Nose, Double Suck, Double Trouble, Surprise, Table Saw, Torpedo, Bubba Home Free.

Terug aangekomen op onze vertrekplaats kochten en kregen we souvenirs.

Terug thuis waren we gewoon weg op. Na een rustpauze en een Budweiser toch nog maar een paal vastgemaakt op het deck. En daarna eten bij Applebee’s.

Terwijl we in het restaurant zaten kwam er een storm opzetten.

Moe maar voldaan sloten we de dag af.

Dinsdag 22 juli

 Nog vroeger op dan gisteren: kwart voor 5 ’s morgens (of ’s nachts – het was nog pikkedonker). Vandaag ging ik een shift meerijden met Whitfield Emergency Medical Services – de ambulancedienst waar Claudio werkt.

Ik moest een volledig werkpak van WEMS dragen. Om 6 uur begon de shift.

Het eerste werk van de dagploeg is het wassen van ambulances.

Ik ging met Claudio meegaan met Medic 16.

Onze eerste taak was de vuile was naar de wasserij brengen. En dan terug naar het ziekenhuis: ontbijten. Gauw tussendoor mijn badge halen.

Terug op de basis was het wachten en koffie drinken.

Tijdens de 12-uren-shift hadden we 7 effectieve opdrachten.

Onze eerste opdracht: een man van het ziekenhuis naar de scanner vervoeren.

De tweede was al leuker: een vrouw moest thuis worden opgehaald en moest naar het gerechtsgebouw vervoerd worden om daar te gaan getuigen. Deze opdracht kregen we van de District Attorney van Dalton. Bij onze aankomst aan een van de gerechtsgebouwen van Dalton zagen we aan de overkant van de straat een gevangene weggeleid worden naar een politiewagen: een zwart-wit gestreept pakje aan, handboeien aan handen en enkels.

Terwijl we wilden terugkeren kregen we onze volgende opdracht: een andere vrouw moest vanuit het gerechtsgebouw teruggevoerd worden naar huis; ook deze was gaan getuigen. Maar omdat we onze vorige patient op de draagberrie hadden laten liggen, moesten we sowieso snel naar de basis om een nieuwe brancard. De vrouw vond het niet erg; we waren er terug een tiental minuten later.

Dan moest weer een persoon van het ziekenhuis naar de scanner gebracht worden. Even een probleem: eerst hadden we ons vergist van kamernummer, en toen we de juiste persoon hadden, voelde deze zich niet goed genoeg om mee te gaan. Geen opdracht dus. Intussen was het wel tijd voor een middagmaal.

Na ons eten vervoerden we een vrouw van Hamilton Dalton naar Memorial Chattanooga: deze vrouw had hartproblemen en moest voor een ingreep naar Memorial. Rustige rit, maar de paramedic achterin had werk genoeg om de 4 infusen in de gaten te houden, de hartmonitor en de patient zelf.

Terug even rust. Tijd voor Claudio om papierwerk te doen van de ritten die we al gehad hadden. Hij was nog niet helemaal klaar of daar was onze volgende oproep al: een man uit het bejaardenhuis moest naar de nierdokter gebracht worden voor onderzoek.

Dan namen we een break in het ziekenhuis en ik bezocht Hospital Security. Ik maakte er kennis met enkele ziekenhuis-agenten, ik kreeg uitleg over hun werk, …

En eindelijk – een oproep van 911! Een verkeersongeval.

Claudio liet me voor zitten zodat ik kon spelen met de sirene(s). De chauffeur zei snel wat ik moest doen. Tijdens onze rit was het dan ‘Lots of noise’ – ‘Take one back’ – … Het Amerikaanse verkeer reageerde vlot en correct op de prioriteit van onze ziekenwagen. Ter plaatse aangekomen ging het om een vrouw die in haar auto was aangereden door een andere. De baby was blijkbaar ongedeerd – maar de opgeroepen echtgenoot zou de baby toch binnenbrengen voor onderzoek. De vrouw werd vervoerd op een backboard, met halskraag en al. De observer die ik eigenlijk was – was al vlug een assistent geworden (RK in Belgie – Ex-ambulancier in Belgie – Slachtoffer tijdens post backboard vorige week).

Onze laatste oproep betrof een vrouw die uit het ziekenhuis ontslagen werd en naar huis mocht vervoerd worden in Chatsworth.

Onze shift eindigde met papierwerk voor Claudio en het was bijna half 7 toen we de basis konden verlaten.

De crew van de dag: ikzelf, Claudio en Mickey

Rechtstreeks door naar Dalton College – opnieuw een examen helpen afnemen voor kandidaat-ambulanciers. Deze keer was ik weer slachtoffer, maar dan met wonden voor de post ‘benadering trauma slachtoffer’.

Dave ‘grimeerde’ mij op Amerikaanse wijze:

De twaalf kandidaten kregen elk 10 minuten tijd om mijn vitale functies te controleren, mij halskraag aan te brengen, mij op een backboard brengen en mij volledig te onderzoeken van kop tot teen. Claudio was de toegewezen assistent voor de kandidaat.

7 van de twaalf waren op deze post gebuisd. En het was al half 10.

Toch besliste de examencommissie een re-test te doen. Ik kreeg andere wonden en moest opnieuw slachtoffer zijn. Claudio ging intussen naar huis. Ik zou hem laten bellen als ik klaar was.

Gelukkig zorgde de examencommissie voor pizza, want ik kon pas om kwart na 11 bellen dat ik om half 12 zou klaar zijn. Bij de re-test slaagden alle kandidaten.

Het was leuk dat ik een onkostenformulier mocht indienen. Ben benieuwd wat men in Amerika de slachtoffers betaald …

Ik was om kwart voor 12 thuis.

Het was een extreem lange dag.

Woensdag 23 juli

 Om half 1 stond ik op – nog moe van gisteren, stijf in mijn benen van te liggen in de koude airco-tocht gisterenavond.

Na een brunch gingen Claudio en ik vlug schroeven, een deckpaal en montageplaat halen in Home Depot. Anne-Mie ging naar de tandarts en ik begon dit verslag bij te werken.

Nadat Anne-Mie teruggekeerd was hebben Claudio en ik de laatste planken van het deck gelegd. De afwerking (reling, bloembakken, vijvertje) zal de volgende dagen/weken gebeuren.

Anne-Mie vertrok naar het werk en ik het verslag afwerken tot en met vandaag.

Straks nog wat tv kijken en dan het bed in.

Donderdag 24 juli

Nog niet helemaal uitgerust van eergisteren. Even na 12 opgestaan. Anne-Mie sliep nog. Een tijdje met de kinderen bezig geweest en Claudio geholpen met zijn Exell werkblad.

 Namiddag met Claudio en de rest naar de kerk gegaan. De ‘parochie’ wilde een fotoboek maken van al haar parochianen. Er werden ook extra foto’s gemaakt, die ze konden kopen.

Dan nog vlug naar de winkel om aankopen te doen voor de volgende dagen.

Thuis gegeten en dan ging Anne-Mie weer werken.

’s Avonds nog even gaan winkelen voor mezelf. Terug thuis de kinderen buiten bezig gehouden zodat Claudio de auto kon wassen. Dan nog wat tv gekeken en de dag was weeral om.

Vrijdag 25 juli

Een rustige dag vandaag. Temperatuur was zoals ik het graag heb: tussen de 30 en 35 graden. Ideaal weer om buiten een klein werkje te doen: een stuk van de reling van het dek maken en een aanzet geven tot het bouwen van bloembakken of vijvertje naast het deck.

Intussen schilderde Anne-Mie het hondenhok, want zondag moeten we de puppy halen.

Anne-Mie moest vandaag nog maar eens gaan werken, met als gevolg dat we niet veel meer hebben kunnen doen.

Intussen is de helft van mijn vakantie hier al om. Er zijn nog wel enkele dingen gepland voor de komende weken, we zullen zien wat we nog kunnen uitvoeren hiervan.

(Op deze foto kan je redelijk goed mijn ‘blauw oog’ zien, dat ik heb overgehouden van het raften.)